Voetbalwijsheid

De nieuwe Feyenoord trainer Brian Priske kreeg veel kritiek op zijn keuze voor een opstelling met 3 verdedigers. Rond de laatste eindtoernooien van het Nederlands elftal waren er eindeloze discussie’s over 3-5-2 of het ‘Hollandse’ 4-3-3 met buitenspelers. Coaches proberen de discussie soms te ontzenuwen met de stelling dat de manier waarop spelers hun rol invullen belangrijker is dan de systeemkeuze. Dat leidt tot voetbalwijsheden zoals “4-4-2 met een inschuivende verdediger is hetzelfde als 3-5-2.”  

De stelligheid waarmee 4-4-2 of 4-3-3 wordt verdedigd is vergelijkbaar met de stelligheid waarmee bij onze klanten opvattingen worden gedeeld over de besturing en inrichting van de organisatie. Deze opvattingen worden gevormd door ervaringen die mensen hebben opgedaan met matrixorganisaties, zelfsturing of opgavegericht werken. Het is smaakgevoelige materie.  

De vergelijking tussen organisatie-inrichting en voetbal valt behoorlijk ver door te voeren: nieuwe trainers introduceren vaak (te) snel een nieuw systeem, omdat ze een andere visie hebben dan de vorige trainer. Met een goed ingespeeld elftal maakt het niet zoveel uit in welk systeem je speelt. Met slechte spelers word je in geen enkele opstelling kampioen. De trainer zoekt spelers die passen in zijn systeem, maar je kunt niet in één seizoen een heel elftal vernieuwen, dus je moet ook zoeken naar een systeem dat past bij je spelers. En net als in het voetbal is de rolinvulling belangrijker dan de systeemkeuze.